Vandaag belandde Nina op de ontbijttafel, niet de dame, wel het leesvoer voor de actieve, trendy vrouw tot 35 jaar. Mijn alerte schoonvader (70+ en in geen enkel opzicht een vrouw) gaf het magazine mee omdat zijn oog viel op een artikel over hoogsensitiviteit: een interview met Tom Helsen en Buurman. Uiteraard ben ik, ook al bijna een decennium de jeugdige 35 voorbij, altijd bijzonder opgetogen als het thema hoogsensitiviteit onder de aandacht wordt gebracht. Dank je Tom en diens buurman, en natuurlijk dank je Nina.
Deze keer trok een ander artikel mijn onverdeelde aandacht: "Scrollen is het nieuwe schransen", een schitterende bijdrage van Nathalie Tops. Ik vat het even kort samen:
Wat gebeurt er wanneer we continu een stroom aan informatie binnenkrijgen, op meerdere schermen tegelijk informatie spotten en zelf 's nachts stiekem boven de wc-pot onze belangrijke mails beantwoorden? Kortom, wat doet infobesitas - een teveel aan prikkels - met ons?
Voor mij een nog essentiëler hsp-aspect dan het thema dat Tom Helsen - ook terecht trouwens - belicht, namelijk het extreem voelen.
De reden trouwens dat hoogsensitieve mensen veel voelen is een continue overprikkeling, waardoor we in stress schieten en soms heel emotioneel worden. Infobesitas als oorzaak dus ...
Iedere werknemer, of hij nu hoogsensitief is of niet, krijgt vroeg of laat een punthoofd van de continue informatiestroom. We verliezen massaal energie en focus en raken in de war omdat we ons werk niet afkrijgen. Want zeg nu zelf: hoe vaak gebeurt het dat we ons een half uur non-stop op een taak (kunnen) storten?
Toch voelen we ons allemaal verplicht om aan deze digitale race deel te nemen en als een spons om het meest te absorberen ... tot het allemaal te veel wordt. Brain in overload. We will selfdestruct ourself soon. Chronische hersenstress, demotivatie, uitputting. Je hoeft geen doctoraat te halen om te weten dat de stap naar burn-out of depressie bijzonder klein is.
Maar hoe maak je de maatschappij wakker uit deze nare droom?
Sommige bedrijven doen het: mailpauzes inlassen. Maar dat is nog maar het begin.
De grote stap kan je best zelf zetten. Ik pleit al jaren om geregeld bewust onbereikbaar te zijn. Iedereen weet dat ik, zodra ik kan, tijd maak om terug te bellen of te mailen en vervolgens onverdeelde aandacht schenk. Kwaliteit boven kwantiteit.
En voor de rest: werk en leef mindfull. Als je werkt, werk dan, als je met je kind speelt, hou dan je computer uit de buurt en gun jezelf geregeld een moment van niets doen, rondhangen, onproductief zijn. Dat werkt het allerproductiefst :-)
Tip: Wie het volledige artikel wil lezen raad ik aan de Nina (10 november) op de kop te tikken. Echt de moeite!
Veel liefs,
Kristien