En het is niet 'daarom' đ
Lange tijd terug, tijdens Ă©Ă©n van mijn coachingopleidingen hoorde ik een medecursist zeggen dat je het woord âwaarom?â best niet gebruikt.
Dat leek me allemaal wel mooi op papier, maar was het niet een beetje overdreven?
Pamperen we elkaar niet te veel, zijn we soms niet té diplomatisch, waardoor we zo omfloerst zeggen wat we willen zeggen, tot niemand nog weet waar hij of zij aan toe is?
Een cadeautje met veel te veel strikjes, waardoor het te mooi is en je geen zin meer hebt om het open te maken?
Het mag spontaan blijven!
Ik hou van een respectvolle aanpak, maar huiver anderzijds ook van al te overdacht taalgebruik, waarbij je elk woord eindeloos wikt en weegt en je hart niet langer spreekt.
Toch heb ik het geprobeerd: het 'W-woord' te vervangen door âWat maakt dat âŠ?â. Maar of dat spontaan overkwam, daar had ik telkens mijn bedenkingen bij.
De impact van het W-woord
Intussen groeide mijn ervaring als coach en ik moet zeggen, hoe meer gesprekken, hoe meer de draagwijdte van mijn woordgebruik duidelijk werd.
Stilaan begon ik aan den lijve te ondervinden waarom 'Waarom?' geen ideale vraag is.
En ook op het thuisfront kreeg ik op de Waarom-vraag niet altijd een enthousiaste repliek.
Stel je voor. Je kind heeft (weeral) niet opgeruimd!
Als ouder stel je je vervolgens de vraag "waarom" hij of zij die rommel niet aan de kant heeft gezet.
Wat gebeurt er?
Je kind wordt plots gedwongen om na te denken over zijn tekortkomingen (lui, ongehoorzaam, wanordelijk, âŠ) en dat voelt allesbehalve prettig.
Hoe denk je dat hij of zij zal reageren?
In het beste geval geeft je kind zijn tekortkomingen toe, meestal met de nodige frustraties omdat hij of zij teleurstelt. Heel vaak blokkeren die emoties het kind trouwens ook om tot een oplossing te komen (in dit geval om toch nog op te ruimen). Of ze doen het op automatische piloot, maar zijn erg overstuur.
Een tweede mogelijkheid is dat je kind boos wordt en zichzelf gaat verdedigen. Hij of zij haalt alle excuses uit de kast. De situatie escaleert en ook hier raakt je kind gefrustreerd en bekom je niet bepaald wat je wilde.
De 'waarom-vraag' helpt je geen stap verder.
Maar wat dan wel?
Er zijn heel wat manieren om je kind te mobiliseren en samen coöperatief aan de slag te gaan. In mijn coachings/trainingen gebruik ik het 7-stappenmodel. 7 tools die je kan inzetten om je kind positief te stimuleren. Ik deel je alvast mijn favoriete tool: HUMOR.
Gebruik humor!
Doe het stemmetje na van speelgoed dat terug bij zijn vriendjes in de kast wil of van de rondslingerende knuffels die roepen "Oh wat ben ik moe, ik wil mijn bedje in, please!".
Kortom, hou het leuk, luchtig en haal de druk van de ketel.
Veel succes!
Commentaires